سکوت دانش آموزان در کلاس

سکوت دانش آموزان در کلاس شما چطوری بچه ها رو سر کلاس ساکت می کنید ؟ توماس آمسترانگ تعریف می کند که سال ها پیش در یک برنامه ی کمدی دیده است که معلمی برای ساکت کردن دانش آموزان با صدای بلند می گوید : بچّه ها ! بچّه ها ! خفه شوید ! کلاس ساکت می شود امّا لحظاتی بعد دوباره همان صحنه ی قبلی تکرار می شود و معلم باز می گوید : بچّه ها ! بچّه ها ! خفه شوید ! معلم این کار را چند بار تکرار می کند تا این که سر انجام به بی نتجه بودن تلاش هایش به طور تاسف بار ( و خنده آوری ) آشکارا پی برد . دیدن این صحنه ، اغلب موجب خنده ی معلم ها می شود ( ولی من خنده ام نگرفت ) زیرا خود نیز عموماً دچار این مشکل شده اند ( بیش تر به نظر من گریه داره ! ) از نقطه نظر هوش های چند گانه ، صرفاً استفاده از کلمه ها برای آرام کردن کلاس ( روش زبانی ) کم ترین تاثیر را در معطوف ساختن توجّه دانش آموزان خواهد داشت . زیرا درخواست ها یا دستورهای زبانی معلمان ( به عنوان یک شخص ) اغلب در سخنان و بیانات زبانی دانش آموزان ناپدید می شوند و موجب می شوند آن ها صدای معلم را از میان صداهای اطراف خودشان تشخیص ندهند و همین علت عدم توجه آنان به گفته های معلم است . بررسی تکنیک های موثری که برخی آموزگاران برای معطوف ساختن توجّه دانش آموزان به کار می گیرند ، لزوم به کارگیری سایر مقولات هوشی را برای رسیدن به این هدف را نشان می دهد . برای مثال مربی مهد کودکی که برای ساکت کردن کودکان به نواختن پیانو می پردازد (البته اگه مهد کودکه پیانو داشته باشه ) ( هوش موسیقیایی ) آموزگار مقطع چهارمی که برای جلب توجّه دانش آموزان به خاموش و روشن کردن چراغ اقدام می کند ( هوش مکانی ) و دبیردبیرستانی که از سکوت برای یاد آوری و وظایف دانش آموزان استفاده می کند . ( هوش درون فردی ) همگی بر لزوم به کارگیری روش های غیر زبانی جهت معطوف ساختن توجّه دانش آموزان تاکید دارد . چند شیوه ی جلب توجّه دانش آموزان در کلاس های درس : شیوه ی زبانی : روی تخته ی کلاس بنویسید : « لطفاً ساکت » شیوه ی موسیقیایی : یک عبارت ریتمیک را همراه دست زدن بیان کنید و از دانش آموزان بخواهید آن را تکرار کنند . شیوه ی حرکتی – جسمانی : انگشت اشاره ی خود را با علامت سکوت روی لب ها بگذارید و دست دیگران را بالا ببرید . از دانش آموزان بخواهید تا حالات شما را انعکاس دهند . شیوه ی مکانی : تصویری از یک کلاس مرتّب و آرام روی تخته قرار دهید و با چوب به آن اشاره کنید . ( در این حالت حتّی می توان با حالتی طنز طوری وانمود کرد که مثلاً این یکی از آرزوهای ماست ! ) شیوه ی منطقی – ریاضی : با استفاده از یک ساعت وقت نگهدار مقدار زمان تلف شده را محاسبه کنید و آن را روی تخته بنویسید ( اگه ساعت ندارید یه چند ساعت اضافه کار بگیرید ! ) دانش آموزان را مطلع سازید که عدد نوشته شده ی روی تخته مقدار زمانی را نشان می دهد که از ساعت آموزش کم شده است و جلسه ی بعد باید جبران شود . شیوه ی میان فردی : در گوش یکی از دانش آموزان آهسته بگویید : « اکنون وقت درس است . آن را به دیگران هم بگو ! » و آن گاه منتظر بمانید تا این نکته به کل کلاس ابلاغ شود . شیوه ی درون فردی : شروع به تدریس کنید و بگذارید دانش آموزان خود رفتار خویش را کنترل کنند . شیوه ی طبیعت گرایانه : صدای سوت گوش خراش یک پرنده یا یکی از حیوانات را پخش کنید . احتمالاً بعد از یه مدّت خود معلّم تشخیص بده که کدوم روش بهتره در کلاس اجرا بشه . هر چند که من فکر می کنم اگه هر دفعه از یکی از روش ها استفاده بشه بهتره . نه ؟ نظر شما چیه ؟